8

Muszę Was przeprosić za tą dłuższą przerwę. Zaczęłam pracować na dwie zmiany i po powrocie z pracy ciężko jest mi się na czymś skupić.
Poza tym, mam wrażenie, że skończę pisać to opowiadanie wcześniej niż bym chciała. Nie martwcie się, mam już kilka nowych pomysłów. ;) Zobaczymy jak to dalej wyjdzie.
Miłego czytania ;)

**

Przez całą noc nie zmrużyłam oka. Zastanawiałam się czy to ścierwo dalej na mnie działa, czy to przez śpiącego obok Billa.

W mojej głowie ciągle odtwarzały się sceny z tej nocy. Szalona zabawa w klubie, ciąg dalszy imprezy w domu…reszta nocy spędzona z nim. Czy żałowałam?

Odwróciłam się w jego stronę i westchnęłam cicho. Mogłam godzinami patrzeć jak on śpi. Wtedy znikał ten wyrafinowany wokalista, a ujawniał się facet, któremu nie można było odmówić czułości. I tak też było teraz. Uśmiechnęłam się na widok lekko rozchylonych ust, cienia zarostu. Moja ręka automatycznie odgarnęła kosmyk jego włosów, który wpadał do oka.

-Nie mów, że nie możesz spać – wymruczał sennie nie otwierając oczu. – No chodź do mnie. – Uniósł rękę tak, że mogłam się w niego wtulić. Jego dłoń powędrowała na mój kark i zaczął mnie delikatnie drapać. Dostawałam przez to gęsiej skórki, a jego leniwy uśmiech doskonale utwierdził mnie w tym, że on wie co robi.

I nie, nie żałowałam tego.

Od dłuższego czasu byłam pozbawiona jakichkolwiek czułości ze strony Adama. Kładł się spać późno w nocy i wstawał bardzo wcześnie rano. Nawet witał się ze mną jak z koleżanką – buziakiem w policzek. I chyba przez to zaczęłam tracić wiarę w siebie, w swoją kobiecość. To chyba nie jest normalne myślenie kiedy ma się 22 lata. Powinnam imprezować do upadłego, zmieniać facetów jak rękawiczki, ale nie, dałam się już uwięzić. Tak usidlić, że nawet sumienie nie zaszeptało kiedy byłam w łóżku z innym.

- Cały czas się na mnie gapisz jak w obrazek – otworzył swoje zaspane oczy i wlepił wzrok we mnie.

-Nie codziennie sypia się z Billem Kaulitzem – przewróciłam go na plecy i usiadłam na nim. – Sypiając z gwiazdami rocka wspierasz sztukę, hmmm?

-Masz dwie opcje – przegryzł wargę, a ja pochłaniałam to wzrokiem. Czemu on mi to robi?! – Albo w tej chwili znajdę się w tobie i wymęczę cię tak, że nie wstaniesz o własnych siłach przez długi czas – brutalnie pozbawił mnie koszulki i zjechał dłońmi pośladki – albo spędzę trochę czasu między twoimi nogami, a potem porządnie cię zerżnę.

-Cóż za romantyczna propozycja – mruknęłam i pochyliłam się by zassać skórę pod jego uchem.

-Wolisz kwieciste przemowy i serenady na twą cześć? – Zaczął delikatnie poruszać swoimi biodrami, a ja znowu zaczęłam odpływać.

-Nie, szczerość wystarczy. – Odpowiedziałam mu i zjechałam ustami na jego obojczyk. – Wybieram trzecią opcje.

-Nie ma trzeciej. – Wplątał dłoń w moje włosy i oderwał mnie od siebie. – Chyba, że jest to ssanie również innych części mojego ciała.

Dopiero koło 16 wszyscy postanowili pokazać, że jednak żyją. Ria siedziała na wyspie kuchennej z kubkiem herbatki miętowej. I chyba wyglądała najgorzej z nas wszystkich. Bliźniacy palili i o dziwo nie dyskutowali tak jak zawsze. Ja zadowoliłam się przysypianiem z czołem opierającym się na barku Billa, od czasu do czasu pociągając przez słomkę kawę mrożoną po którą pojechał mój kochany Saki.

-Tak się zastanawiam – zaczęła Ria ale tylko ja podniosłam na nią wzrok. – Billy…jakie ty witaminki łykasz, że tak długo możesz pociągnąć?-Ja i Tom jednocześnie się zakrztusiliśmy – on dymem, a ja swoją kawą. – Bo kiedy już pomyślałam „o kurczę, ale ona mocno doszła, to musi być już koniec”, zabawa zaczynała się od początku.

-To rodzinne – zaśmiał się.- Jem też dużo ananasów, może wciśniesz ich więcej Tomowi.

-Zaważ kochanie, że Bill dawno sobie nie używał, więc to wszystko się kumulowało i wybuchło.

- Oczywiście nikt nic nie robił sobie z tego, że siedziałam obok, czerwona jak burak i ogólnie zażenowana całą sytuacją. – W trasie jego numerki wyglądały jak gra w szachy – trzy ruchy i koniec gry. Ty, pomimo mojego wyczerpania po ciężkiej pracy miałaś pełen pakiet i nie przestawałem dopóki nie krzyczałaś.

-Zabiłbyś się gdybyś miał skoczyć z poziomu swojego ego do poziomu IQ.

- I vice versa braciszku.

Miałam już wstawać i iść by bardziej spalić się ze wstydu w swoim pokoju, ale Bill był szybszy i wylądowałam na jego kolanie.

-A ty gdzie wstydziochu się wybierasz, hmm?

I niby wszystko było pięknie, ładnie. Można nawet powiedzieć, że jak za starych dobrych czasów. Zastanawiałam się co będzie po tym jak wrócę do Nowego Jorku. Zaczynałam się przyzwyczajać do szybkich, spontanicznych akcji w ciągu dnia, a miękłam kiedy w nocy ukazywała mi się ta romantyczna osobowość Billa. Ta odrobina szczęśliwych chwil niedługo się skończy. W ciągu dwóch tygodni będę musiała wracać, przedyskutować sprawy ślubu i wesela, sprawdzić jak idzie kapitalny remont domu mojego i Adama. Myślałam o tym tylko wtedy kiedy byłam sama.

Najgorsze było dla mnie to, że przypominało mi się to dlaczego uciekłam do Stanów. Jakim człowiekiem, a właściwie to wrakiem człowieka byłam. Do czego się dopuściłam mając zaledwie 17 lat i ilu ludzi zniszczyłam swoim zachowaniem.

Nie, nie, Bian, koniec myślenia o przeszłości. Nic nie zmienisz, a teraz najważniejsza jest przyszłość.

I teraźniejszość, która ma dla ciebie fantastyczne rozrywki.

-Nie mogę się jeszcze połapać w tych strefach czasowych. W Niemczech mamy 19 więc u was jest 10. O 8 mamy z Davidem samolot z Berlina. Nie, nie każ mi już liczyć. W każdym razie zobaczymy się jakoś jutro kochanie. Mam nadzieję, że wszyscy w domu żyją.

-Tak mamo, jest okej. Żadnych siniaków, bójek, strzałów czy trupów. Nie licząc tych po imprezie.

-A jak zareagowały hieny na twój widok w LA?

-Są plotki o tym, że rzekomo rozstałam się z Adamem i ślub jest odwołany. Pod względem plotek to miasto jest chyba najgorsze. I jeszcze Adam nie odbiera moich telefonów.

-Wszędzie jest tak samo. Co na to wszystko twój ojciec?

- On tylko prosił mnie by nie powtórzyła się sytuacja…

-Ma racje. W tym mieście na imprezach narkotyków jest jak piasku na plaży. Mam nadzieję, że po ostatnim razie miałaś wystarczającą nauczkę by już nie brać…

-Nie mamo, pilnuję się – skłamałam na jednym wdechu i ścisnęłam nasadę nosa.

-Dobrze. To widzimy się niebawem. Kocham cię, papa.

Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć mama już się rozłączyła. Super. Brawo dla mnie, że znowu przed nią coś ukrywam. Obiecałam jej przecież, że nawet jeżeli to będzie najgorsza prawda, to jej powiem. Tylko po co ja miałam ją denerwować kilkoma wyskokami?

-Hej – powiedział Bill, opierając swoje długie ciało o futrynę. – Wszystko dobrze? Czemu gadasz przez telefon w łazience?

-Myślałam, że śpisz – powiedziałam, szybko wycierając z twarzy smugi mleczka. – Rozmawiałam właśnie z mamą. Jutro jakoś przylecą.

-Okej, to super. Grupa imprezowa się powiększy. – Przeciągnął się, chwytając górną część futryny. Koszulka podjechała mu do góry i wyłonił się spod niej lekko opalony, umięśniony brzuch. Całe szczęście, że trzymałam się umywalki. – Masz ochotę coś zjeść?

-Tak. Chcesz wyjść na miasto? Zdaje się, że lodówka jest prawie pusta.

Bill puścił futrynę i wszedł pewnie do łazienki. Uśmiechnął się i starł resztę mleczka z mojego policzka.

-A ty?

Pokręciłam głową.

-Niekoniecznie.

-Ja też. – Zdjął koszulkę i odwiązał tasiemki od spodenek. – Ale muszę wziąć prysznic. Przyłączysz się?

Spojrzałam na umywalkę. Zastanowiłam się co on takie ma w sobie, że dalej tak na mnie działa. To niedorzeczne!

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Bill był już obok i całował mnie tak mocno, że niemal siniaczył mi wargi. Kiedy wsunął ręce pod moje pachy i podciągnął mnie na umywalkę, oplotłam go nogami w pasie i odwzajemniłam pocałunek. Może to był najlepszy sposób by rozjaśnić sobie w głowie. W każdym razie ten poranek zapowiadał się ciekawie.

Jak przez mgłę docierało do mnie to, że odkręciłam lodowaty strumień. Byłam tak zajęta pomaganiem Billowi w zdejmowaniu mi koszulki, że nie robiło to na mnie żadnego wrażenia. Zamiast zakręcić wodę, wplotłam palce w jego włosy. Uwielbiałam to.

Objęłam ciasno jego szyję, gdy zatoczył się do tyłu, ściągając mnie z umywalki i wpadając na wieszak na ręczniki.

-Taka napalona…-wydyszał między pocałunkami, od których miękły mi kolana. Miękły do tego stopnia, że osunięcie się jak najszybciej na podłogę było właściwie jedynym wyjściem.

-Nie wmówisz mi, że to ja za dużo gadam – odparłam, pociągając go za sobą na zimne, twarde kafelki.

-A jednak.

Gdy usłyszałam męski głos, który na pewno nie należał do Billa, zatrzymało się moje serce.