1

Oto jestem. W mieście, które znam prawie jak własną kieszeń. W miejscu, gdzie mimo złego samopoczucia musiałam tryskać pozytywną energią. Jako towarzyszka na kolejnym nudnym balu charytatywnym. Nienawidziłam ich. Męczyło mnie ciągłe witanie się z grubymi rybami i oglądanie ich pazernych gęb. Męczyło również bycie małpą na obcasach w obcisłej, długiej sukience, ciasnym koku i sztucznym uśmiechu.

Co się ze mną dzieje?

Adam przemawia, sztucznie się wzrusza – zdobywa poklask tłumów. Ma zbyt dobrych ludzi w PR, którzy uczynili go ideałem dla społeczeństwa.

-Grosik za Twoje myśli.

Dopiero głos mojego ojca wyrwał mnie z obłędu, w który wpadałam od jakiegoś czasu. Spojrzałam w jego niebieskie oczy, zresztą takie same jak moje i lekko się uśmiechnęłam.

-Mam wrażenie, że za często ostatnio uciekasz gdzieś myślami. Chciałbym wiedzieć co Cię trapi moje dziecko.- Położył swoją dłoń na mojej.

-Czasami zastanawiam się czy spełniają się moje marzenia czy przekleństwa.

-Sądzę, że możemy to obgadać po szklance whisky i na papierosie.- Wstał i podał mi swoje ramię.- Tylko się nie odwracaj, bo Adam idzie w Naszą stronę z tym nudziarzem Stantonem.

Trochę szybciej niż inni doszliśmy do baru, a potem na taras.

-A jeszcze niedawno myślałam, że zabijesz mnie za papierosy.

-Jeżeli Ci tego zabronię to zrobisz mi bardziej po złości. - Wyciągnął z kieszeni zapalniczkę. - Czy mylę się twierdząc, że Twój humor psuje się przez Adama?

-Od jakiegoś czasu mam dość słuchania jego planów. Niebawem ślub, a ja nie wiem czy dobrze robię. On nie chce żebym gdziekolwiek pracowała tylko zajmowała się domem, dziećmi.

-Wiesz, że wychodząc za człowieka jego i mojego pokroju musisz się z tym liczyć. Żony to nasze wizytówki. My ciężko pracujemy, a wy zajmujecie się resztą. - Złapał moją dłoń.- Ale ty masz charakter po swojej matce i nie sądzę, że taka rola będzie Ci odpowiadać. Choć przyznaję, że tego bym chciał.

-Czuję, że od jakiegoś czasu mnie to przytłacza. Zwłaszcza kiedy Adam jest w pracy, a ja sama w domu. A kiedy już przychodzi to jemy w ciszy, on pokazuje mi grafik imprez, na których musimy się pojawić i dalej pracuje. I mimo że czekam na niego długo to i tak przychodzi do łóżka jak ja już śpię. Rano formalne śniadanie, wymiana informacji i wychodzi.

-Wiesz, że chcę dla Ciebie jak najlepiej. Adam to dobry wybór ale to ty masz być szczęśliwa.

Przytulił mnie do siebie mocno, a ja znowu poczułam się jak dziecko. Pewnie stalibyśmy tak dłużej gdyby nie to, że na taras zaczęli schodzić się ludzie, a ja nie mogłam wyglądać na nieszczęśliwą.

-Tu jesteś! - Ma dźwięk głosu Adama się wzdrygnęłam. A widząc w mojej dłoni papierosa prawie dostał piany. - Zostawiam Cię na chwilę samą, a ty już łapiesz za to badziewie. Mówiłem Ci, że masz to rzucić. Nie dość, że śmierdzisz tym to jeszcze się trujesz.

-Czy to był rozkaz, Adam? To chyba nie jest Twoja niewolnica, że wydajesz jej rozkazy.

-Jest moją narzeczoną i osobą publiczną. To nie wpływa dobrze na jej wizerunek.

-Dokończymy rozmowę na lunchu tato.

Cmoknęłam go w policzek i zostałam odciągnięta przez Adama. Ku mojemu zaskoczeniu nie weszliśmy na salę lecz gdzieś do pustego pomieszczenia. Zamknął drzwi na zamek i przycisnął mnie mocno do ściany.

-Zaczynasz mnie ostatnio wkurwiać.- Moje oczy przybrały chyba rozmiar pięciozłotówek. Nigdy, ale to nigdy tak się nie zachowywał. - Wyjaśnijmy sobie coś. Przyjechałaś tu ze mną i mnie również reprezentujesz.

-Ale...

-Nie przerywaj mi!- Złapał mnie mocno za podbródek.- Twoje miejsce jest przy moim boku i masz tam stać i wyglądać niczym zakochany we mnie kundel. Masz się szczerzyć i komplementować wszystkich.- Gdy próbowałam odciągnąć jego rękę, uścisk stawał się mocniejszy.- A swoje fochy i lamenty zachowaj dla siebie. Nie chce o tym w ogóle słyszeć.

Puścił mnie i otworzył szeroko drzwi.

-I zrób coś z sobą, bo śmierdzisz tym gównem, że rzygać się chce.